Wspólna Procedura Tranzytowa (WPT). Czym jest i gdzie jest stosowana?
Opracował: dr inż. Bogusław Madej.
W przewozach międzynarodowych rzeczy Wspólna Procedura Tranzytowa stanowi fundamentalny mechanizm ułatwiający płynny przepływ dóbr w Europie. Ta zaawansowana procedura celna, oparta na Konwencji z 1987 roku, umożliwia przewóz towarów przez terytorium wielu państw przy użyciu jednej deklaracji i jednego zabezpieczenia finansowego, eliminując konieczność wielokrotnych odpraw celnych na każdej granicy. Dla przewoźników, spedytorów i importerów działających na rynku europejskim, WPT oznacza nie tylko znaczące oszczędności czasu i kosztów, ale także pewność prawną i przewidywalność procesów logistycznych. Zrozumienie zasad funkcjonowania tej procedury staje się kluczowe dla efektywnego prowadzenia działalności transportowej w ramach rozszerzonego obszaru celnego obejmującego 32 kraje europejskie.
Wspólna Procedura Tranzytowa (WPT) to procedura celna umożliwiająca przemieszczanie towarów pod dozorem celnym z określonego miejsca znajdującego się na terytorium jednej umawiającej się strony Konwencji o WPT, do określonego miejsca znajdującego się na terytorium tej samej lub innej umawiającej się strony, pod warunkiem przekroczenia przynajmniej jednej granicy innego kraju będącego umawiającą się stroną Konwencji (art. 1 Konwencji o WPT).
Charakter procedury - WPT stanowi specjalną procedurę celną pozwalającą na zawieszenie płatności należności celnych i podatkowych na czas transportu.
Zakres terytorialny - procedura obejmuje przemieszczanie towarów między krajami Wspólnego Obszaru Tranzytowego (Common Transit Area - CTA).
Jednolitość dokumentacji - umożliwia wykorzystanie jednej deklaracji tranzytowej i jednego zabezpieczenia dla całej trasy przewozu.
Cele i funkcje WPT
Wspólna Procedura Tranzytowa realizuje dwie podstawowe funkcje w międzynarodowym handlu:
Funkcja celna
Dozór celny - towary pozostają pod kontrolą organów celnych przez cały okres tranzytu.
Zawieszenie należności - cła, podatki i inne opłaty są zawieszone do momentu zakończenia procedury tranzytowej.
Kontrola zgodności - zapewnienie przestrzegania przepisów celnych i handlowych podczas przewozu.
Funkcja gwarancyjna
Zabezpieczenie finansowe - organy celne mają pewność uregulowania należności w przypadku nieprawidłowości.
Śledzenie przesyłki - możliwość monitorowania przemieszczania towarów od miejsca wyjścia do przeznaczenia.
Odpowiedzialność przewoźnika - określenie jasnych ram odpowiedzialności za prawidłowe wykonanie transportu.
Konwencja o wspólnej procedurze tranzytowej z 1987 roku
Geneza i tło historyczne
Konwencja o wspólnej procedurze tranzytowej została podpisana w Brukseli dnia 20 maja 1987 roku i weszła w życie 1 stycznia 1988 roku. Dokument ten stanowił odpowiedź na potrzeby uproszczenia i ujednolicenia procedur celnych w rozwijającej się Europie.
Inicjatywa integracyjna - Konwencja była częścią szerszego procesu integracji europejskiej w dziedzinie celnej.
Współpraca z krajami EFTA - umożliwiła włączenie państw nienależących do EWG w wspólny system tranzytowy.
Ewolucja przepisów - od 1987 roku Konwencja była wielokrotnie nowelizowana, dostosowując się do zmieniających się realiów handlowych.
Struktura prawna Konwencji
Konwencja składa się z części głównej zawierającej artykuły oraz trzech załączników technicznych (art. 1 ust. 3 i 4 Konwencji o WPT):
Część główna
Artykuły 1-18 - zawierają podstawowe definicje, zasady stosowania procedur oraz przepisy końcowe.
Zakres podmiotowy - określenie praw i obowiązków umawiających się stron oraz organów celnych.
Mechanizmy współpracy - zasady wzajemnej pomocy i wymiany informacji między administracjami celnymi.
Załączniki techniczne
Załącznik I - szczegółowe przepisy dotyczące procedury T1 (tranzyt zewnętrzny).
Załącznik II - regulacje procedury T2 (tranzyt wewnętrzny).
Załącznik III - wzory dokumentów tranzytowych i zasady ich wypełniania.
Znaczenie prawne i hierarchia norm
Konwencja o WPT stanowi akt prawa międzynarodowego ratyfikowany przez wszystkie państwa uczestniczące w systemie wspólnego tranzytu:
Bezpośrednia stosowalność - przepisy Konwencji mają pierwszeństwo przed prawem krajowym w zakresie procedur tranzytowych.
Interpretacja jednolita - wszystkie administracje celne zobowiązane są do zgodnej interpretacji postanowień Konwencji.
Adaptacja do prawa UE - dla państw członkowskich UE przepisy Konwencji zostały włączone do Unijnego Kodeksu Celnego.
Obszar geograficzny i strony Konwencji
Aktualne państwa uczestniczące
Wspólny Obszar Tranzytowy obejmuje obecnie 32 kraje, w tym wszystkie państwa członkowskie UE oraz wybrane kraje trzecie:
Państwa członkowskie UE (27 krajów)
Pełne uczestnictwo - wszystkie kraje UE automatycznie uczestniczą w WPT jako jedna umawiająca się strona.
Harmonizacja przepisów - stosowanie identycznych zasad w całym obszarze celnym Unii.
Wspólna reprezentacja - UE występuje jako jedna strona w negocjacjach z krajami trzecimi.
Kraje EFTA (4 kraje)
Islandia - członek od początku obowiązywania Konwencji (1988 r.).
Liechtenstein - najmniejsze państwo w systemie WPT.
Inne kraje uczestniczące
Turcja - członek od 1 grudnia 2012 roku.
Macedonia Północna - uczestnictwo od 1 lipca 2015 roku.
Serbia - włączenie do systemu od 1 lutego 2016 roku.
Wielka Brytania - utrzymanie uczestnictwa po Brexicie od 1 stycznia 2021 roku.
Ukraina - dołączenie do WPT od 1 października 2022 roku.
Gruzja - najnowszy członek od 1 lutego 2025 roku.
Procedura przystąpienia nowych państw
Przyjęcie nowego członka do WPT wymaga spełnienia określonych warunków technicznych i administracyjnych:
Zaproszenie przez Komitet Mieszany UE/EFTA - inicjatywa rozszerzenia WPT należy do państw już uczestniczących.
Spełnienie kryteriów technicznych - kraj kandydujący musi posiadać odpowiednią infrastrukturę celną i informatyczną.
Implementacja systemu NCTS - obowiązkowe wdrożenie elektronicznego systemu obsługi procedur tranzytowych.
Harmonizacja przepisów - dostosowanie krajowego prawa celnego do wymogów Konwencji.
Rodzaje procedur tranzytowych T1 i T2
Podstawowy podział procedur
Zgodnie z art. 2 Konwencji o WPT, wspólna procedura tranzytowa obejmuje dwa rodzaje procedur: T1 (tranzyt zewnętrzny) i T2 (tranzyt wewnętrzny).
Procedura T1 - Tranzyt zewnętrzny
Procedura T1 jest stosowana do przemieszczania towarów nieunijnych oraz niektórych towarów unijnych w szczególnych przypadkach (art. 2 ust. 2 Konwencji o WPT):
Zakres zastosowania T1
Towary nieunijne - wszystkie towary pochodzące spoza obszaru celnego UE, które nie zostały jeszcze dopuszczone do swobodnego obrotu.
Towary unijne eksportowane - produkty unijne wywożone do krajów trzecich, dla których wystąpiono o zwrot należności lub refundacji.
Towary objęte ulgami podatkowymi - produkty zwolnione z podatku akcyzowego, przewożone do krajów WPT.
Charakterystyka procedury T1
Konieczność "zamknięcia" - procedura T1 musi zostać zakończona poprzez dopuszczenie towaru do obrotu lub objęcie inną procedurą celną.
Pełne zabezpieczenie celne - wymagane zabezpieczenie w wysokości pełnej kwoty potencjalnych należności.
Kontrola w miejscu przeznaczenia - obowiązkowe przedstawienie towarów w urzędzie celnym przeznaczenia.
Procedura T2 - Tranzyt wewnętrzny
Procedura T2 dotyczy towarów unijnych przemieszczanych w określonych sytuacjach (art. 2 ust. 3 Konwencji o WPT):
Przypadki stosowania T2
Przewóz przez kraje WPT - towary unijne przewożone do/przez kraje uczestniczące w WPT, ale nienależące do UE.
Potwierdzenie statusu unijnego - dokumentowanie, że towary są produktami unijnymi i mogą korzystać z preferencji handlowych.
Eksport do krajów WPT - wywóz towarów unijnych do państw trzecich będących stronami Konwencji.
Specyfika procedury T2
Dokumentowanie statusu - głównym celem jest potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów.
Ograniczone zabezpieczenie - w wielu przypadkach nie wymaga pełnego zabezpieczenia celnego.
Uproszczone formalności - mniejsze wymagania administracyjne w porównaniu z procedurą T1.
Procedura T2F - Tranzyt fiskalny
Procedura T2F stanowi szczególną odmianę tranzytu wewnętrznego dla towarów przemieszczanych do/z/między obszarami znajdującymi się w obszarze celnym UE, ale poza obszarem VAT:
Obszary specjalne - Wyspy Kanaryjskie, Ålandy, terytoria francuskie d'outre-mer.
Kwestie fiskalne - procedura uwzględnia różnice w opodatkowaniu VAT i podatkami akcyzowymi.
Dokumentacja szczególna - wymaga specjalnego oznaczenia dokumentów tranzytowych.
System elektroniczny NCTS
Charakterystyka systemu NCTS
Nowy Skomputeryzowany System Tranzytowy (NCTS - New Computerised Transit System) stanowi informatyczną platformę obsługującą wszystkie procedury wspólnego i unijnego tranzytu.
Ewolucja systemu
NCTS1 - pierwsza generacja systemu wdrożona od 2001 roku.
NCTS2 - znacznie rozbudowana wersja wprowadzona stopniowo od 2009 roku.
NCTS5 - najnowsza generacja planowana do wdrożenia od 2025 roku z ulepszoną funkcjonalnością.
Poprawa klimatu inwestycyjnego - stabilne i przewidywalne warunki dla biznesu.
Innowacje technologiczne - rozwój zaawansowanych systemów informatycznych.
Podsumowanie
Wspólna Procedura Tranzytowa stanowi fundamentalny instrument europejskiej integracji celnej, umożliwiający sprawny i ekonomiczny przepływ towarów w rozszerzonym obszarze geograficznym obejmującym 32 kraje. Oparta na solidnych podstawach prawnych Konwencji z 1987 roku, WPT ewoluowała w zaawansowany system elektroniczny, który dzisiaj obsługuje miliony operacji tranzytowych rocznie.
Kluczowe wnioski i rekomendacje dla przedsiębiorców:
Wykorzystaj możliwości WPT dla optymalizacji kosztów i czasu transportu w handlu europejskim poprzez właściwe planowanie tras i procedur.
Zainwestuj w kompetencje zespołu w zakresie obsługi systemu NCTS i znajomości przepisów tranzytowych, co bezpośrednio przekłada się na efektywność operacyjną.
Rozważ uzyskanie statusu AEO dla maksymalnego wykorzystania uproszczeń i zwolnień dostępnych w ramach WPT.
Monitoruj zmiany legislacyjne związane z rozwojem systemu, szczególnie przejściem na NCTS5 i potencjalnym rozszerzeniem obszaru WPT o nowe kraje.
Buduj długoterminowe relacje z partnerami w krajach objętych WPT, wykorzystując stabilność i przewidywalność procedur tranzytowych.
Przyszłość WPT będzie kształtowana przez dalszą digitalizację, rozszerzanie geograficzne oraz adaptację do nowych wyzwań globalnego handlu. Przedsiębiorcy, którzy już dziś opanują zasady funkcjonowania tego systemu, będą mogli w pełni wykorzystać jego potencjał w rozwijającej się gospodarce europejskiej.
Spis źródeł
Konwencja o wspólnej procedurze tranzytowej z dnia 20 maja 1987 r. (Dz.U. UE L 226 z 13.8.1987).
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny.
Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie (UE) nr 952/2013.
Podręcznik dotyczący procedur tranzytowych - Komisja Europejska, wydanie z czerwca 2020 r.
Instrukcja dotycząca realizacji usługi e-Tranzyt - Ministerstwo Finansów, 2021.
Literatura specjalistyczna: "Prawo celne Unii Europejskiej" (Łyskawa, 2023); "Transport międzynarodowy w praktyce" (Koźlak, 2024).
Dokumentacja techniczna systemu NCTS - specyfikacje komunikatów elektronicznych.
Raporty i analizy Komisji Europejskiej dotyczące funkcjonowania wspólnego systemu tranzytowego (2020-2025).
W naszym serwisie internetowym są wykorzystywane pliki cookies. Służą one do zapamiętywania preferencji i ustawień oraz w celach statystycznych. Użytkownik ma możliwość samodzielnej zmiany ustawień dotyczących plików cookies w swojej przeglądarce internetowej.
Jeżeli wyrażasz zgodę na zapisywanie informacji zawartej w plikach cookies zamknij niniejszy komunikat. Jeżeli nie wyrażasz zgody - zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej