Opracował: dr inż. Bogusław Madej
Uzyskanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego stanowi kluczowy krok w uruchomieniu legalnej działalności transportowej w Polsce. Dokument ten jest niezbędny dla przedsiębiorców zamierzających świadczyć odpłatne usługi przewozu rzeczy pojazdami o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony lub osób pojazdami przeznaczonymi do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Właściwe wypełnienie wniosku oraz kompletność załączników decydują o sprawnym przebiegu procedury administracyjnej i pozwalają uniknąć czasochłonnych wezwań do uzupełnień.
Najczęściej występującym powodem wydłużania się postępowania administracyjnego są błędy formalne we wnioskach oraz brakujące lub nieprawidłowo sporządzone dokumenty. Praktyka urzędów pokazuje, że przewoźnicy najczęściej popełniają pomyłki przy wypełnianiu oświadczeń o bazie eksploatacyjnej, oświadczeń o niekaralności oraz wykazu pojazdów. Również certyfikaty kompetencji zawodowych bywają dołączane w niewłaściwej formie, co skutkuje wezwaniem do poprawek.
Niniejszy artykuł przedstawia kompleksowy przewodnik po procesie wypełniania wniosku o zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Znajdziesz tutaj szczegółowe informacje o wymaganych dokumentach, najczęściej popełnianych błędach oraz praktycznych wskazówkach, które pomogą Ci prawidłowo przygotować kompletną dokumentację przy pierwszym podejściu.
Zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego jest decyzją administracyjną upoważniającą przedsiębiorcę spełniającego określone warunki do wykonywania przewozu drogowego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Dokument ten wydawany jest na czas nieoznaczony i stanowi podstawę legalnego prowadzenia działalności transportowej.
Regulacje prawne dotyczące zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego opierają się na dwóch podstawowych aktach prawnych. Pierwszym z nich jest ustawa z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym (tekst jednolity Dz.U. z 2024 r. poz. 728 z późniejszymi zmianami), która określa krajowe wymogi dotyczące dostępu do zawodu przewoźnika oraz procedury administracyjne związane z wydawaniem zezwoleń. Drugim fundamentalnym aktem jest rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 roku ustanawiające wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego. Rozporządzenie to harmonizuje przepisy w całej Unii Europejskiej i określa cztery podstawowe warunki dostępu do zawodu: posiadanie rzeczywistej i stałej siedziby w państwie członkowskim, dobrą reputację, odpowiednią zdolność finansową oraz wymagane kompetencje zawodowe.
Zgodnie z art. 7 ustawy o transporcie drogowym, organem właściwym w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany oraz zawieszenia lub cofnięcia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego jest starosta właściwy dla miejsca zamieszkania przedsiębiorcy lub miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku gdy przedsiębiorca ubiega się jednocześnie o licencję wspólnotową uprawniającą do przewozów międzynarodowych, organem właściwym jest Główny Inspektor Transportu Drogowego.
Podstawa prawna procedury związanej z wnioskiem o zezwolenie określona została szczegółowo w art. 7a ustawy o transporcie drogowym. Przepis ten precyzuje zarówno formę składania wniosku jak i katalog wymaganych załączników oraz oświadczeń. Warto podkreślić, że od 1 marca 2022 roku obowiązują zaostrzone wymagania dotyczące bazy eksploatacyjnej, wprowadzone w ramach implementacji przepisów Pakietu Mobilności. Przedsiębiorcy muszą dysponować odpowiednią bazą eksploatacyjną znajdującą się na terytorium Polski, wyposażoną w miejsca postojowe dla pojazdów w liczbie odpowiadającej co najmniej jednej trzeciej liczby zgłoszonych pojazdów.
Uzyskanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wymaga spełnienia czterech podstawowych warunków określonych w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009. Warunki te, nazywane często czterema filarami dostępu do zawodu, mają na celu zapewnienie, że przewoźnicy działają w sposób profesjonalny, odpowiedzialny i zgodny z przepisami prawa.
Pierwszym warunkiem jest posiadanie rzeczywistej i stałej siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Przez rzeczywistą siedzibę rozumie się miejsce, w którym przedsiębiorca prowadzi faktyczną działalność administracyjną i zarządza operacjami transportowymi. Siedziba musi być udokumentowana odpowiednim tytułem prawnym do lokalu lub nieruchomości, co potwierdzane jest w oświadczeniu o bazie eksploatacyjnej. Nie może to być jedynie adres do korespondencji – musi istnieć fizyczne centrum operacyjne przedsiębiorstwa, w którym znajdują się niezbędne dokumenty, następuje zarządzanie flotą oraz podejmowane są kluczowe decyzje biznesowe.
Drugim fundamentalnym warunkiem jest dobra reputacja. Wymaganie to dotyczy zarówno samego przedsiębiorcy, jak i osoby zarządzającej transportem oraz członków organu zarządzającego osoby prawnej. Dobra reputacja oznacza brak skazania za określone kategorie przestępstw oraz brak poważnych naruszeń przepisów transportowych. Zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, utratę dobrej reputacji powodują między innymi skazania za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, przestępstwa celne, przestępstwa związane z czasami pracy i odpoczynku kierowców, a także najpoważniejsze naruszenia określone w załączniku IV do rozporządzenia. Sprawdzenie dobrej reputacji następuje na podstawie informacji z Krajowego Rejestru Karnego oraz oświadczeń o niekaralności składanych pod rygorem odpowiedzialności karnej.
Trzecim warunkiem jest posiadanie odpowiedniej zdolności finansowej, która zapewnia możliwość prawidłowego rozpoczęcia i prowadzenia działalności transportowej. Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, przedsiębiorca musi wykazać posiadanie kapitału zakładowego i rezerw w wysokości co najmniej 9000 euro na pierwszy pojazd oraz 5000 euro na każdy kolejny pojazd. W przypadku pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej od 2,5 do 3,5 tony kwoty te wynoszą odpowiednio 1800 euro i 900 euro. Zdolność finansową można udokumentować poprzez roczne sprawozdanie finansowe potwierdzone przez audytora, gwarancję bankową lub polisę ubezpieczeniową. Należy pamiętać, że wymaganie to musi być spełnione nie tylko w momencie uzyskiwania zezwolenia, ale przez cały okres prowadzenia działalności.
Czwartym filarem dostępu do zawodu jest posiadanie wymaganych kompetencji zawodowych. Oznacza to, że przynajmniej jedna osoba zarządzająca przedsiębiorstwem lub wyznaczona osoba zarządzająca transportem musi posiadać certyfikat kompetencji zawodowych w transporcie drogowym. Certyfikat ten wydawany jest przez Instytut Transportu Samochodowego po zdaniu odpowiedniego egzaminu państwowego i potwierdza posiadanie wiedzy z zakresu prawa cywilnego, handlowego, socjalnego, podatkowego, zarządzania przedsiębiorstwem oraz aspektów technicznych i bezpieczeństwa. Osoba zarządzająca transportem musi w sposób rzeczywisty i ciągły zarządzać operacjami transportowymi przedsiębiorstwa, co wymaga jej fizycznej obecności i aktywnego uczestnictwa w zarządzaniu flotą.
Wniosek o udzielenie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego składa się w formie pisemnej, w postaci papierowej lub elektronicznej za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Zgodnie z art. 7a ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, wniosek musi zawierać szereg obligatoryjnych informacji, bez których nie będzie mógł zostać rozpatrzony.
Pierwszym elementem wymaganym we wniosku jest imię i nazwisko lub nazwa przedsiębiorcy. W przypadku osób fizycznych należy podać pełne imię lub imiona oraz nazwisko zgodnie z dowodem osobistym. Jeżeli wnioskodawcą jest osoba prawna, należy wskazać pełną nazwę firmy zgodną z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego. Dla spółek cywilnych i jawnych konieczne jest wymienienie wszystkich wspólników.
Drugim koniecznym elementem jest numer identyfikacji podatkowej (NIP) przedsiębiorcy. Numer ten musi być aktualny i zgodny z danymi widniejącymi w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej lub Krajowym Rejestrze Sądowym. W przypadku przedsiębiorców wpisanych do KRS wymagane jest również podanie numeru KRS.
Trzecim elementem jest adres siedziby przedsiębiorcy lub adres zamieszkania w przypadku osób fizycznych. Musi to być pełny adres obejmujący nazwę ulicy, numer budynku i lokalu jeśli dotyczy, kod pocztowy oraz miejscowość. To właśnie na podstawie tego adresu określana jest właściwość miejscowa starosty uprawnionego do wydania zezwolenia.
Kolejnym wymaganym elementem jest określenie rodzaju przewozu, jakiego będzie dotyczyło zezwolenie. Przedsiębiorca musi wskazać, czy ubiega się o zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego w zakresie krajowego przewozu osób, krajowego przewozu rzeczy, czy też obydwu tych rodzajów działalności. Wybór ten ma znaczenie dla dalszej procedury, ponieważ wymagania dokumentacyjne mogą się nieznacznie różnić w zależności od rodzaju przewozu.
Wniosek musi również zawierać oznaczenie osoby zarządzającej transportem lub osoby uprawnionej na podstawie umowy do wykonywania zadań zarządzającego transportem. Należy podać imię, nazwisko, numer PESEL oraz adres zamieszkania tej osoby. Jeżeli zarządzającym transportem jest sam przedsiębiorca, należy to wyraźnie zaznaczyć.
Istotnym elementem wniosku jest określenie liczby wypisów z zezwolenia, o które ubiega się przedsiębiorca. Liczba wypisów musi odpowiadać liczbie pojazdów, które będą wykorzystywane w działalności transportowej i dla których został udokumentowanie wymaganie zdolności finansowej. Każdy pojazd wymaga odrębnego wypisu, który stanowi podstawę do legalnego wykonywania przewozów.
Wniosek musi być opatrzony datą sporządzenia oraz czytelnym podpisem przedsiębiorcy lub osoby upoważnionej do reprezentacji. W przypadku składania wniosku w formie elektronicznej konieczne jest opatrzenie go kwalifikowanym podpisem elektronicznym lub podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP. Brak właściwego podpisu lub jego nieczytelność to jeden z najczęściej popenianych błędów formalnych prowadzących do wezwania do uzupełnień.
Do wniosku o udzielenie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego należy dołączyć komplet dokumentów potwierdzających spełnienie wszystkich wymaganych warunków. Katalog wymaganych załączników określony został w art. 7a ust. 3 ustawy o transporcie drogowym oraz w przepisach wykonawczych.
Oświadczenie osoby zarządzającej transportem stanowi jeden z kluczowych dokumentów w procedurze ubiegania się o zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Jego funkcją jest potwierdzenie, że w przedsiębiorstwie istnieje osoba, która będzie w sposób rzeczywisty i ciągły zarządzać operacjami transportowymi zgodnie z wymogami art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.
Treść oświadczenia musi być precyzyjna i zgodna z wymaganiami określonymi w ustawie o transporcie drogowym. W przypadku, gdy zarządzającym transportem jest sam przedsiębiorca lub członek organu zarządzającego spółki, oświadczenie powinno brzmieć: „Oświadczam, że zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 będę pełnić rolę zarządzającego transportem". Jeżeli natomiast funkcję tę będzie pełnić osoba trzecia na podstawie umowy zawartej z przedsiębiorcą, oświadczenie powinno zawierać stwierdzenie: „Oświadczam, że spełniam warunki, o których mowa w art. 4 ust. 2 lit. c rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 i że będę w sposób rzeczywisty i ciągły zarządzać operacjami transportowymi przedsiębiorcy".
Oświadczenie musi być sporządzone w formie oryginału i opatrzone własnoręcznym podpisem osoby zarządzającej transportem. Niedopuszczalne jest składanie kserokopii czy skanów oświadczenia – organ administracji wymaga oryginału dokumentu. Podpis musi być czytelny lub należy pod nim umieścić odcisk pieczęci imiennej z danymi osoby składającej oświadczenie.
W oświadczeniu powinny znaleźć się dane identyfikujące osobę zarządzającą transportem. Obejmują one: imię i nazwisko, numer PESEL, adres zamieszkania oraz datę urodzenia. W przypadku osoby zarządzającej na podstawie umowy warto dodatkowo wskazać numer i datę zawarcia umowy o zarządzanie transportem. Dane te muszą być zgodne z dowodem osobistym oraz innymi dokumentami tożsamości.
Szczególną uwagę należy zwrócić na ograniczenie liczby przedsiębiorstw, w których jedna osoba może pełnić funkcję zarządzającego transportem. Zgodnie z przepisami, osoba posiadająca certyfikat kompetencji zawodowych może zasiadać na stanowisku zarządzającego transportem maksymalnie w czterech podmiotach gospodarczych, a łączna flota pojazdów we wszystkich tych przedsiębiorstwach nie może przekroczyć 50 pojazdów. Jeżeli osoba zarządzająca pełni już taką funkcję w innych firmach, powinna to ujawnić w oświadczeniu lub załączyć dodatkowe wyjaśnienie w tym zakresie. Istnieje od tego wyjątek - jeżeli osoba zarządza transportem tylko w jedne firmie i jest jej pracownikiem etatowym wówczas nie ma ograniczenia ilościowego pojazdów.
Częstym błędem jest składanie oświadczenia niepodpisanego lub podpisanego przez niewłaściwą osobę. Zdarza się, że przedsiębiorca podpisuje oświadczenie zamiast osoby zarządzającej transportem, co prowadzi do konieczności złożenia poprawionego dokumentu. Innym powszechnym błędem jest wykorzystanie nieaktualnego wzoru druku pobranego z niezaufanych źródeł internetowych zamiast oficjalnej strony Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego lub właściwego starostwa.
Certyfikat kompetencji zawodowych w transporcie drogowym jest dokumentem potwierdzającym posiadanie kwalifikacji i wiedzy niezbędnej do zarządzania przedsiębiorstwem transportowym. Dokument ten stanowi dowód spełnienia jednego z czterech podstawowych warunków dostępu do zawodu przewoźnika określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009.
Certyfikat wydawany jest w Polsce przez Instytut Transportu Samochodowego po zdaniu egzaminu państwowego składającego się z dwóch części: teoretycznej w formie testu wielokrotnego wyboru oraz praktycznej obejmującej studia przypadków. Aby uzyskać certyfikat, kandydat musi zdobyć minimum 50 procent punktów z każdej części i 60 procent ogólnej liczby punktów z obu części łącznie. Egzamin obejmuje zakres wiedzy z prawa cywilnego, handlowego, socjalnego, podatkowego, zarządzania przedsiębiorstwem, dostępu do rynku, standardów technicznych oraz bezpieczeństwa drogowego.
Do wniosku o zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego należy dołączyć kopię certyfikatu kompetencji zawodowych. Kopia nie wymaga poświadczenia za zgodność z oryginałem przez notariusza ani przez organ administracji – wystarczy zwykła kserokopia lub wydruk skanu dokumentu. Jednak certyfikat musi być aktualny i ważny – sprawdzenie tego następuje poprzez weryfikację w rejestrze prowadzonym przez Instytut Transportu Samochodowego.
Szczególne wymagania dotyczą certyfikatów wydanych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą wzajemnego uznawania kwalifikacji, certyfikaty kompetencji zawodowych wydane przez właściwe organy innych krajów UE są honorowane w Polsce. Jednak do kopii takiego certyfikatu należy obowiązkowo dołączyć tłumaczenie wykonane przez tłumacza przysięgłego. To właśnie w tym obszarze przedsiębiorcy popełniają jeden z najczęstszych błędów prowadzących do wezwań do uzupełnień.
Kluczową kwestią jest forma tłumaczenia certyfikatu. Organ wydający zezwolenie wymaga przedłożenia oryginału tłumaczenia wykonanego przez tłumacza przysięgłego, a nie jego kserokopii. Tłumaczenie musi zawierać klauzulę tłumacza przysięgłego wraz z jego podpisem, pieczęcią oraz numerem wpisu na listę tłumaczy przysięgłych. Częstym błędem jest dołączanie kserokopii tłumaczenia zamiast oryginału – w takiej sytuacji organ wzywa do przedłożenia dokumentu we właściwej formie.
Certyfikat kompetencji zawodowych może dotyczyć przewozu rzeczy lub przewozu osób. Ważne jest, aby rodzaj certyfikatu odpowiadał rodzajowi zezwolenia, o które ubiega się przedsiębiorca. Jeżeli przedsiębiorca zamierza wykonywać zarówno przewozy rzeczy, jak i osób, osoba zarządzająca transportem musi posiadać certyfikaty obydwu rodzajów lub jeden certyfikat obejmujący oba zakresy, o ile taka możliwość jest przewidziana w przepisach kraju wydania.
Trzeba również pamiętać, że certyfikat kompetencji zawodowych nie ma określonego terminu ważności i jest ważny bezterminowo. Nie wymaga on odnawiania ani przedłużania. Jednakże w przypadku skazania osoby posiadającej certyfikat za poważne naruszenia przepisów transportowych lub utraty przez nią dobrej reputacji, certyfikat może zostać cofnięty lub zawieszony przez organ, który go wydał.
Zdolność finansowa stanowi jeden z fundamentalnych wymagań dostępu do zawodu przewoźnika drogowego, określony w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009. Jej celem jest zapewnienie, że przedsiębiorca dysponuje odpowiednimi środkami finansowymi pozwalającymi na prawidłowe rozpoczęcie i prowadzenie działalności transportowej, spełnianie zobowiązań wobec kontrahentów, pracowników oraz utrzymanie floty w odpowiednim stanie technicznym.
Minimalna wymagana zdolność finansowa zależy od rodzaju i liczby pojazdów wykorzystywanych w działalności transportowej. Dla przedsiębiorców wykonujących zawód przewoźnika drogowego rzeczy z wykorzystaniem pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony wymagane jest posiadanie kapitału zakładowego i rezerw w wysokości:
Oznacza to, że przedsiębiorca dysponujący flotą składającą się z pięciu pojazdów musi wykazać zdolność finansową w kwocie 29000 euro (9000 + 4 x 5000).
Dla pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej od 2,5 do 3,5 tony, które od roku 2022 również podlegają wymogowi posiadania zezwolenia w transporcie międzynarodowym, minimalna zdolność finansowa wynosi:
Przedsiębiorca może udokumentować swoją zdolność finansową na kilka alternatywnych sposobów:
Ten ostatni sposób stał się w ostatnich latach najpopularniejszym wyborem polskich przewoźników ze względu na stosunkowo niski koszt składki ubezpieczeniowej w porównaniu do zamrożenia środków finansowych w kapitale własnym lub zabezpieczenia gwarancji bankowej.
Przy przeliczaniu kwot wyrażonych w euro na złote polskie stosuje się średni kurs ogłaszany przez Narodowy Bank Polski obowiązujący w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym składany jest wniosek o zezwolenie. Należy pamiętać, że wymaganie zdolności finansowej nie jest jednorazowe – przedsiębiorca musi utrzymywać odpowiednią zdolność finansową przez cały okres prowadzenia działalności. Organ wydający zezwolenie ma prawo do kontroli spełniania tego warunku także po wydaniu zezwolenia.
Istotne jest również to, że liczba wypisów z zezwolenia, którymi może dysponować przedsiębiorca, nie może przekroczyć liczby pojazdów, dla których został udokumentowany wymóg zdolności finansowej. Oznacza to praktyczny związek między zdolnością finansową a możliwością rozszerzania floty – zwiększenie liczby pojazdów wymaga wykazania dodatkowej zdolności finansowej i zgłoszenia tego faktu organowi, który wydał zezwolenie.
Oświadczenie o niekaralności, określane jako druk ON, stanowi kluczowy element dokumentacji potwierdzającej spełnienie wymagania dobrej reputacji przez przedsiębiorcę ubiegającego się o zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Dokument ten składany jest pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, co podkreśla jego szczególną wagę w procedurze administracyjnej.
Oświadczenie o niekaralności musi złożyć:
W przypadku spółek osobowych oświadczenie składają wszyscy wspólnicy, a w przypadku spółek kapitałowych – wszyscy członkowie zarządu. Każda z tych osób składa odrębne oświadczenie na osobnym druku.
Treść oświadczenia o niekaralności określona została szczegółowo w art. 7a ust. 3 pkt 7 i 8 ustawy o transporcie drogowym. Osoba składająca oświadczenie potwierdza w nim, że:
Warto również zwrócić uwagę na termin aktualności oświadczenia. Chociaż przepisy nie określają wprost maksymalnego okresu, po którym oświadczenie traci ważność, zaleca się, aby było ono sporządzone nie wcześniej niż 30 dni przed złożeniem wniosku o zezwolenie. Organ może zakwestionować oświadczenie złożone znacznie wcześniej, jako niereflektujące aktualnego stanu prawnego osoby składającej je.
Informacja z Krajowego Rejestru Karnego stanowi oficjalny dokument potwierdzający brak skazań za określone kategorie przestępstw lub zawierający informacje o prawomocnych wyrokach skazujących. Jest ona niezbędnym elementem dokumentacji składanej wraz z wnioskiem o zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego i służy weryfikacji spełnienia wymogu dobrej reputacji.
Zgodnie z art. 7a ust. 3 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym, informację z Krajowego Rejestru Karnego należy dołączyć dla następujących osób:
W praktyce oznacza to, że w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością należy przedłożyć informacje dotyczące wszystkich członków zarządu, a w przypadku spółki jawnej – wszystkich wspólników.
Informacja z Krajowego Rejestru Karnego powinna dotyczyć niekaralności za przestępstwa w dziedzinach określonych w art. 6 ust. 1 lit. a rozporządzenia (WE) nr 1071/2009. Obejmują one:
Informację z Krajowego Rejestru Karnego można uzyskać na kilka sposobów:
Czas oczekiwania na informację wynosi zazwyczaj od kilku dni do dwóch tygodni, w zależności od sposobu złożenia wniosku i wybranej formy odbioru.
Informacja z Krajowego Rejestru Karnego musi być aktualna w momencie składania wniosku o zezwolenie. Chociaż przepisy nie określają precyzyjnie maksymalnego okresu ważności tego dokumentu, praktyka organów administracji wskazuje, że informacja powinna być wydana nie wcześniej niż trzy miesiące przed złożeniem wniosku. Organ może zakwestionować informacje starsze, wymagając przedłożenia aktualnych dokumentów.
Organ wydający zezwolenie wymaga oryginału dokumentu lub jego odpisu urzędowego. Niedopuszczalne jest składanie zwykłej kserokopii informacji z Krajowego Rejestru Karnego. W przypadku składania wniosku w formie elektronicznej, informacja z KRK musi być załączona w postaci pliku podpisanego kwalifikowanym podpisem elektronicznym organu wydającego, co potwierdza jej autentyczność.
Należy rozróżnić informację z Krajowego Rejestru Karnego od oświadczenia o niekaralności (druk ON). Są to dwa różne dokumenty pełniące komplementarne funkcje. Informacja z KRK potwierdza brak skazań za przestępstwa powszechne określone w kodeksie karnym, podczas gdy oświadczenie o niekaralności dotyczy naruszeń przepisów szczególnych związanych z transportem drogowym, które nie zawsze są rejestrowane w Krajowym Rejestrze Karnym. Oba dokumenty są wymagane i żaden z nich nie zastępuje drugiego.
Oświadczenie o bazie eksploatacyjnej, określane jako druk OB, jest dokumentem potwierdzającym, że przedsiębiorca dysponuje odpowiednim miejscem umożliwiającym prowadzenie działalności transportowej w sposób zorganizowany i ciągły. Wymaganie posiadania bazy eksploatacyjnej został znacząco zaostrzony od 1 marca 2022 roku w ramach implementacji przepisów Pakietu Mobilności, co sprawiło, że prawidłowe wypełnienie tego oświadczenia stało się kluczowe dla uzyskania zezwolenia.
Zgodnie z art. 5 ust. 2c ustawy o transporcie drogowym, przez bazę eksploatacyjną rozumie się miejsce będące w dyspozycji przedsiębiorcy, przystosowane do prowadzenia działalności transportowej w sposób zorganizowany i ciągły, w skład którego wchodzi co najmniej jeden z następujących elementów:
Przez bazę eksploatacyjną należy również rozumieć centrum operacyjne pracodawcy, o którym mowa w przepisach rozporządzenia (WE) nr 561/2006 dotyczącego czasu pracy kierowców.
Kluczowym wymaganiem wprowadzonym przez Pakiet Mobilności jest obowiązek dysponowania miejscami postojowymi dla pojazdów w liczbie odpowiadającej co najmniej jednej trzeciej liczby pojazdów zgłoszonych przez przewoźnika do organu wydającego zezwolenie. Oznacza to, że:
Baza eksploatacyjna musi znajdować się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Nie może to być jedynie adres do korespondencji lub wirtualne biuro. Organ wydający zezwolenie ma prawo przeprowadzić kontrolę w miejscu wskazanym jako baza eksploatacyjna w celu zweryfikowania, czy faktycznie spełnia ona wymagane warunki. Kontrola może obejmować sprawdzenie dostępności miejsc postojowych, istnienia infrastruktury biurowej oraz dokumentacji potwierdzającej tytuł prawny do dysponowania nieruchomością.
W oświadczeniu o bazie eksploatacyjnej przedsiębiorca musi:
Przedsiębiorca powinien dysponować bazą eksploatacyjną na podstawie odpowiedniego tytułu prawnego. Może to być prawo własności nieruchomości, umowa najmu, dzierżawy lub użyczenia. Do oświadczenia o bazie eksploatacyjnej zaleca się dołączenie dokumentu potwierdzającego tytuł prawny, chociaż nie jest to obowiązkowe na etapie składania wniosku. Organ może jednak zażądać przedłożenia takiego dokumentu w toku postępowania, jeżeli powstanie wątpliwość co do dysponowania bazą.
Wykaz pojazdów stanowi istotny element dokumentacji składanej po uzyskaniu zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Zgodnie z art. 7a ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, po uzyskaniu zezwolenia przedsiębiorca przedkłada do organu wykaz pojazdów zawierający szczegółowe informacje o pojazdach, które będą wykorzystywane w działalności transportowej.
Główny Inspektorat Transportu Drogowego opracował dwa standardowe druki służące do zgłaszania pojazdów:
Druków tych nie można stosować zamiennie – pomylenie druków stanowi jeden z najczęstszych błędów prowadzących do wezwań do poprawek.
Wykaz pojazdów musi zawierać następujące informacje dla każdego zgłaszanego pojazdu:
Szczególną uwagę należy zwrócić na prawidłowe podanie dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu. DMC pojazdu ma kluczowe znaczenie w kontekście Pakietu Mobilności, ponieważ od 21 maja 2022 roku pojazdy o DMC do 3,5 tony wykorzystywane w transporcie międzynarodowym objęte są nowymi obowiązkami i wymogami licencyjnymi. Podanie nieprawidłowego DMC, większego lub mniejszego od rzeczywistego, może oznaczać niezgodność z uprawnieniami przewoźnika i prowadzić do problemów prawnych podczas kontroli drogowych.
Numer VIN pojazdu musi być przepisany dokładnie zgodnie z dokumentami rejestracyjnymi pojazdu. Każdy pojazd posiada unikalny numer identyfikacyjny, którego nie można przypisać do więcej niż jednego numeru rejestracyjnego w dokumentacji przewoźnika. Częstym błędem jest pomyłkowe powtórzenie numeru VIN dla różnych pojazdów lub przepisanie go z błędem literowym czy cyfrowym. W przypadku stwierdzenia takiej pomyłki konieczne jest złożenie wyjaśnienia w urzędzie oraz korekty dokumentacji.
Tytuł prawny do dysponowania pojazdem to kolejny element wymagający precyzyjnego określenia. Przedsiębiorca może dysponować pojazdem na podstawie:
Od listopada 2024 roku dopuszczone zostało również wykonywanie krajowego i międzynarodowego transportu drogowego rzeczy pojazdem najmowanym przez przedsiębiorców mających siedzibę na terytorium Polski, pod warunkiem spełnienia określonych wymagań dotyczących umowy najmu.
W druku WPCM, przeznaczonym dla pojazdów o DMC od 2,5 do 3,5 tony, obligatoryjne jest zaznaczenie rubryki numer 11. Brak zaznaczenia tej rubryki stanowi formalny błąd prowadzący do konieczności ponownego złożenia wykazu. Jest to jeden z najczęściej popełnianych błędów przy wypełnianiu druków WPCM, na który Główny Inspektorat Transportu Drogowego wielokrotnie zwracał uwagę przewoźnikom.
Dane zawarte w wykazie pojazdów muszą być zgodne z dowodami rejestracyjnymi pojazdów. Organ wydający zezwolenie może zażądać przedłożenia kserokopii dowodów rejestracyjnych w celu weryfikacji poprawności danych. Szczególnie ważne jest, aby numer rejestracyjny, marka i typ pojazdu oraz DMC były przepisane dokładnie tak, jak widnieją w dowodzie rejestracyjnym. Rozbieżności w tych danych mogą prowadzić do problemów podczas kontroli oraz konieczności korygowania dokumentacji.
Wykaz pojazdów składa się w formie oryginału podpisanego przez przedsiębiorcę lub osobę uprawnioną do reprezentacji. Podpis musi być czytelny lub należy pod nim umieścić pieczęć imienną. Formularz powinien być wypełniony czytelnie, najlepiej komputerowo, aby uniknąć problemów z odczytaniem danych przez pracowników urzędu.
Uzyskanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego oraz wypisów z tego zezwolenia wiąże się z obowiązkiem uiszczenia opłat administracyjnych. Wysokość tych opłat określona została w przepisach ustawy o transporcie drogowym oraz rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 6 sierpnia 2013 roku w sprawie wysokości opłat za czynności administracyjne związane z wykonywaniem przewozu drogowego.
Łączna kwota opłat dla przedsiębiorcy rozpoczynającego działalność z flotą składającą się na przykład z trzech pojazdów wyniesie 1330 złotych (1000 złotych za zezwolenie plus 330 złotych za trzy wypisy). Są to koszty obligatoryjne, których nie można uniknąć, ponieważ bez uiszczenia opłat organ nie będzie rozpatrywał wniosku.
Opłaty należy wnosić na indywidualny rachunek bankowy właściwego starostwa powiatowego lub urzędu miasta na prawach powiatu. Dane rachunku bankowego można znaleźć na stronie internetowej danego urzędu lub uzyskać bezpośrednio w wydziale komunikacji i transportu. W przypadku składania wniosku do Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego, dane rachunku bankowego GITD dostępne są na oficjalnej stronie internetowej tej instytucji.
W tytule przelewu należy umieścić informację pozwalającą na jednoznaczną identyfikację wpłaty. Zalecane jest wpisanie w tytule: „ZEZWOLENIE TRANSPORTOWE" lub „ZEZWOLENIE PRZEWOŹNIK DROGOWY" wraz z imieniem i nazwiskiem lub nazwą firmy przedsiębiorcy. Poprawne i czytelne określenie tytułu przelewu ułatwia urzędowi przyporządkowanie wpłaty do konkretnego wniosku i przyspiesza proces weryfikacji dokumentacji.
Dowód wpłaty, który należy dołączyć do wniosku, może mieć formę potwierdzenia przelewu bankowego wydrukowanego z systemu bankowości elektronicznej lub wystawionego w oddziale banku. Organ akceptuje zarówno wydruki, jak i oryginalne potwierdzenia wpłaty. Istotne jest, aby z dokumentu wynikała kwota wpłaty, data jej dokonania, rachunek odbiorcy oraz tytuł przelewu.
W przypadku działania przez pełnomocnika, oprócz opłat za zezwolenie i wypisy, należy uiścić opłatę skarbową za udzielenie pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. Opłatę tę wnosi się na rachunek właściwego urzędu skarbowego, a dowód wpłaty dołącza do dokumentacji wraz z pełnomocnictwem.
Warto pamiętać, że opłaty administracyjne nie podlegają zwrotowi w przypadku odmowy wydania zezwolenia lub cofnięcia wniosku przez przedsiębiorcę. Dlatego przed uiszczeniem opłat zaleca się dokładne sprawdzenie kompletności i poprawności dokumentacji, aby uniknąć sytuacji, w której wniosek zostanie odrzucony z powodu braków formalnych.
Procedura rozpatrywania wniosku o zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego przebiega zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego oraz ustawy o transporcie drogowym. Znajomość tej procedury oraz terminów załatwiania spraw pozwala przedsiębiorcy odpowiednio zaplanować rozpoczęcie działalności transportowej.
Po złożeniu kompletnego wniosku wraz z wymaganymi załącznikami, organ administracji dokonuje wstępnej weryfikacji formalnej dokumentacji. Sprawdzana jest kompletność wniosku, poprawność wypełnienia formularzy oraz czy dołączone zostały wszystkie wymagane dokumenty. W przypadku stwierdzenia braków formalnych lub nieprawidłowości, organ wydaje postanowienie wzywające wnioskodawcę do uzupełnienia dokumentacji w terminie zazwyczaj 7 dni od dnia doręczenia wezwania.
Wezwanie do uzupełnień przerywa bieg terminu na rozpatrzenie wniosku. Oznacza to, że termin rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym przedsiębiorca uzupełni wymagane dokumenty lub złoży wyjaśnienia. Brak uzupełnienia dokumentacji w wyznaczonym terminie może prowadzić do pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia lub wydania decyzji odmownej.
Zgodnie z art. 35 Kodeksu postępowania administracyjnego, organ administracji publicznej obowiązany jest załatwić sprawę bez zbędnej zwłoki:
W odniesieniu do zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, praktyka organów wskazuje na stosowanie terminu miesięcznego jako standardowego. Przedłużenie terminu wymaga wydania postanowienia zawierającego uzasadnienie oraz pouczenie o prawie wniesienia zażalenia.
Główny Inspektorat Transportu Drogowego, rozpatrujący wnioski o licencje wspólnotowe oraz zezwolenia w przypadku równoczesnego ubiegania się o oba dokumenty, przypomina, że sprawy są rozpatrywane według kolejności ich wpływu. W okresach wzmożonego napływu wniosków, związanych na przykład ze zmianami przepisów lub rozszerzaniem wymagań licencyjnych na nowe kategorie pojazdów, terminy załatwiania spraw mogą się wydłużać. Dlatego zaleca się składanie wniosków z odpowiednim wyprzedzeniem przed planowanym rozpoczęciem działalności.
Po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku organ wydaje decyzję administracyjną udzielającą zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Decyzja zawiera:
Zezwolenie wydawane jest na czas nieoznaczony, co oznacza, że nie wymaga odnowienia i pozostaje ważne tak długo, jak przedsiębiorca spełnia warunki określone przepisami. Wraz z decyzją przedsiębiorca otrzymuje dokument zezwolenia oraz odpowiednią liczbę wypisów z zezwolenia. Każdy wypis odpowiada jednemu pojazdowi i musi znajdować się w pojeździe podczas wykonywania przewozów.
W przypadku wydania decyzji odmownej, przedsiębiorcy przysługuje prawo wniesienia odwołania do organu wyższego stopnia w terminie czternastu dni od dnia doręczenia decyzji. Dla decyzji wydawanych przez starostów organem odwoławczym jest samorządowe kolegium odwoławcze, natomiast dla decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego – Minister Infrastruktury. Odwołanie powinno zawierać zarzuty wobec zaskarżonej decyzji oraz wnioski o jej zmianę lub uchylenie.
Praktyka wskazuje, że w przypadku prawidłowo przygotowanej i kompletnej dokumentacji:
Analiza praktyki organów wydających zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego oraz materiałów edukacyjnych publikowanych przez Główny Inspektorat Transportu Drogowego pozwala na zidentyfikowanie najczęściej popełnianych błędów popełnianych przez przedsiębiorców podczas składania wniosków. Znajomość tych błędów i ich świadome unikanie znacząco zwiększa szansę na uzyskanie zezwolenia przy pierwszym podejściu, bez konieczności uzupełniania dokumentacji.
Pierwszym i najczęściej występującym błędem jest składanie kserokopii dokumentów zamiast oryginałów w przypadkach, gdy przepisy wymagają przedłożenia oryginału. Dotyczy to przede wszystkim oświadczeń o niekaralności (druk ON), oświadczeń o bazie eksploatacyjnej (druk OB), oświadczeń osoby zarządzającej transportem oraz informacji z Krajowego Rejestru Karnego. Organy administracji nie akceptują kserokopii tych dokumentów, nawet jeśli są one poświadczone za zgodność z oryginałem przez notariusza.
Drugim powszechnym błędem jest korzystanie z nieaktualnych wzorów druków pobranych z przypadkowych stron internetowych, od innych przewoźników lub z przestarzałych archiwów. Wzory druków i formularzy są okresowo aktualizowane przez Główny Inspektorat Transportu Drogowego w związku ze zmianami przepisów prawa lub dostosowaniem do nowych wymagań administracyjnych. Wykorzystanie nieaktualnego druku prowadzi do konieczności ponownego złożenia dokumentu na właściwym formularzu.
Trzecim częstym problemem jest brak podpisów na dokumentach lub podpisanie ich przez osoby nieuprawnione. Oświadczenie o niekaralności musi być podpisane osobiście przez osobę, której dotyczy – nie może tego uczynić pełnomocnik, nawet posiadający pełnomocnictwo ogólne. Oświadczenie osoby zarządzającej transportem musi być podpisane przez tę konkretną osobę, a nie przez przedsiębiorcę. Wniosek o zezwolenie powinien być podpisany przez przedsiębiorcę lub osobę upoważnioną do reprezentacji zgodnie z wpisem do KRS lub CEIDG.
Czwartym istotnym błędem jest nieprawidłowe wypełnienie oświadczenia o bazie eksploatacyjnej. Najczęściej występujące problemy to:
Piątym często spotykanym błędem jest pomyłka w drukach WPC i WPCM służących do zgłaszania pojazdów. Przedsiębiorcy mylą te druki składając WPCM dla pojazdów powyżej 3,5 tony lub WPC dla pojazdów od 2,5 do 3,5 tony. Ponadto częste są błędy w:
Szóstym problemem jest nieprawidłowe dokumentowanie zdolności finansowej. Przedsiębiorcy często składają dokumenty, z których nie wynika jednoznacznie wysokość posiadanego kapitału lub rezerw. Sprawozdania finansowe muszą być potwierdzone przez biegłego rewidenta lub odpowiednio upoważnioną osobę. Gwarancje bankowe i polisy ubezpieczeniowe muszą wyraźnie wskazywać, że dotyczą wymogu określonego w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009 oraz obejmować odpowiednią sumę gwarancyjną.
Siódmym błędem jest składanie tłumaczenia certyfikatu kompetencji zawodowych w formie kserokopii zamiast oryginału. W przypadku certyfikatów wydanych w innych państwach UE, organ wymaga przedłożenia oryginału tłumaczenia wykonanego przez tłumacza przysięgłego, a nie jego kserokopii. Tłumaczenie musi zawierać wszystkie elementy potwierdzające jego autentyczność: podpis tłumacza, pieczątkę oraz numer wpisu na listę tłumaczy przysięgłych.
Ósmym problemem jest nieprawidłowe określenie tytułu przelewu opłat administracyjnych lub wpłata na niewłaściwy rachunek bankowy. Przedsiębiorcy wpłacają opłaty na rachunek innego urzędu niż ten właściwy dla ich siedziby lub nie umieszczają w tytule przelewu żadnej informacji pozwalającej na identyfikację wpłaty. To opóźnia proces weryfikacji dokumentacji i może prowadzić do wezwania do przedłożenia dowodu wpłaty na właściwy rachunek.
Dziewiątym błędem jest składanie niekompletnej informacji z Krajowego Rejestru Karnego. Przedsiębiorcy często nie składają informacji dotyczących wszystkich osób wymaganych przepisami, na przykład pomijają członków zarządu spółki lub wspólników spółki jawnej. Ponadto zdarzają się przypadki składania informacji nieaktualnych, wydanych na kilka miesięcy przed złożeniem wniosku, co budzi wątpliwości co do ich wiarygodności.
Dziesiątym często spotykanym problemem jest niezgodność danych we wniosku z danymi w dokumentach rejestrowych przedsiębiorcy. Adres siedziby wskazany we wniosku musi być zgodny z adresem wpisanym do KRS lub CEIDG. NIP i numer KRS muszą odpowiadać aktualnym wpisom. Rozbieżności w tych danych prowadzą do wątpliwości co do tożsamości wnioskodawcy i mogą skutkować odmową wydania zezwolenia.
Uzyskanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego bez konieczności uzupełniania dokumentacji wymaga staranności, dokładności oraz systematycznego podejścia do przygotowania wniosku. Poniższe praktyczne wskazówki pomogą Ci prawidłowo przygotować kompletną dokumentację i uniknąć najczęstszych pułapek.
Rozpocznij przygotowania z odpowiednim wyprzedzeniem, najlepiej co najmniej dwa miesiące przed planowanym rozpoczęciem działalności transportowej. Pozwoli Ci to na spokojne zebranie wszystkich wymaganych dokumentów, uzyskanie certyfikatu kompetencji zawodowych jeśli jeszcze go nie posiadasz oraz załatwienie formalności związanych z bazą eksploatacyjną.
Pobieraj wszystkie druki i formularze wyłącznie z oficjalnej strony internetowej Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego lub właściwego starostwa powiatowego. Przed wypełnieniem sprawdź datę publikacji druku i upewnij się, że jest to najnowsza wersja. Nie korzystaj z druków otrzymanych od innych przewoźników lub pobranych z przypadkowych stron internetowych.
Przygotuj listę kontrolną wszystkich wymaganych dokumentów i załączników. Odznaczaj na liście każdy zebrany dokument, sprawdzając jego kompletność i poprawność. Upewnij się, że masz oryginały tam, gdzie są wymagane oraz odpowiednią liczbę kopii dokumentów, które mogą być składane w formie kserokopii.
Wypełniaj wszystkie formularze i druki komputerowo, a nie ręcznie. Zwiększa to czytelność dokumentów i zmniejsza ryzyko błędów wynikających z nieczytelnego pisma. Jeśli musisz wypełnić dokument ręcznie, pisz drukowanymi literami, czytelnie i bez skreśleń czy poprawek.
Zweryfikuj zgodność wszystkich danych we wniosku i załącznikach z dokumentami rejestrowymi przedsiębiorstwa. Adres siedziby, NIP, numer KRS, dane właścicieli lub członków zarządu muszą być identyczne z danymi w KRS lub CEIDG. Nawet drobne rozbieżności mogą prowadzić do wezwań do wyjaśnień.
W przypadku oświadczeń o niekaralności upewnij się, że każda wymagana osoba składa odrębne oświadczenie na osobnym druku ON. Nie wolno składać zbiorczego oświadczenia ani podpisywać oświadczenia za inną osobę, nawet na podstawie pełnomocnictwa. Każde oświadczenie musi być oryginałem z własnoręcznym podpisem.
Przygotuj oświadczenie o bazie eksploatacyjnej ze szczególną starannością. Podaj pełny adres bazy z nazwą ulicy, numerem budynku, kodem pocztowym i miejscowością. Zaznacz odpowiednie pola dotyczące elementów bazy. Jeśli adres bazy różni się od adresu siedziby, przygotuj dokumenty potwierdzające tytuł prawny do dysponowania nieruchomością na wypadek ewentualnego wezwania organu.
Przy wypełnianiu wykazu pojazdów WPC lub WPCM przepisuj dane dokładnie z dowodów rejestracyjnych pojazdów. Zwróć szczególną uwagę na numer VIN – przepisz go z najwyższą starannością, litera po literze i cyfra po cyfrze. Sprawdź kilkakrotnie poprawność DMC pojazdu, ponieważ ma to kluczowe znaczenie dla określenia wymogów prawnych dotyczących pojazdu.
Dobierz sposób dokumentowania zdolności finansowej odpowiedni do Twojej sytuacji. Jeśli prowadzisz działalność gospodarczą dopiero od krótkiego czasu i nie masz jeszcze rocznego sprawozdania finansowego, rozważ skorzystanie z ubezpieczenia odpowiedzialności zawodowej lub gwarancji bankowej. Upewnij się, że dokumenty wyraźnie wskazują, iż dotyczą wymagania określonego w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009 oraz obejmują odpowiednią sumę.
Przygotowując dowody wpłaty opłat administracyjnych, umieść w tytule przelewu czytelną i jednoznaczną informację identyfikującą płatność. Zachowaj potwierdzenia przelewów i dołącz je do wniosku. Upewnij się, że wpłaciłeś na właściwy rachunek bankowy organu, który będzie rozpatrywał Twój wniosek.
W przypadku certyfikatu kompetencji zawodowych wydanego za granicą, zlecić tłumaczenie wyłącznie tłumaczowi przysięgłemu wpisanemu na listę prowadzoną przez Ministra Sprawiedliwości. Zachowaj oryginał tłumaczenia do złożenia wraz z wnioskiem, a dla siebie zrób kserokopię.
Przed złożeniem wniosku przeprowadź ostateczną weryfikację kompletności dokumentacji. Przejrzyj wszystkie dokumenty sprawdzając, czy są podpisane, opatrzone datą, czy nie zawierają pomyłek i skreśleń. Upewnij się, że masz wszystkie wymagane załączniki.
Złóż wniosek osobiście w urzędzie lub wyślij go pocztą poleconą za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Zachowaj dowód złożenia lub nadania wniosku. Jeśli składasz dokumenty osobiście, poproś o potwierdzenie przyjęcia wniosku z datą i podpisem pracownika.
Po złożeniu wniosku monitoruj jego status kontaktując się telefonicznie z urzędem lub sprawdzając status na platformie elektronicznej jeśli jest taka możliwość. W przypadku otrzymania wezwania do uzupełnień, zareaguj niezwłocznie i dostarczyć wymagane dokumenty lub wyjaśnienia w wyznaczonym terminie.
Rozważ skorzystanie z pomocy kancelarii prawnej specjalizującej się w prawie transportowym lub konsultanta w zakresie licencji transportowych. Profesjonalne wsparcie może znacząco zwiększyć pewność poprawności dokumentacji i zaoszczędzić czas związany z ewentualnymi uzupełnieniami.
Uzyskanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego jest procesem wymagającym staranności, dokładności oraz zrozumienia skomplikowanych wymogów prawnych. Kluczem do sukcesu jest przygotowanie kompletnej i poprawnej dokumentacji już przy pierwszym podejściu, co pozwala uniknąć czasochłonnych wezwań do uzupełnień i przyspiesza rozpoczęcie legalnej działalności transportowej.
Najważniejsze wnioski z niniejszego przewodnika można ująć w kilku punktach:
Praktyczne działania, które warto podjąć to:
Procedura uzyskania zezwolenia, choć skomplikowana, jest w pełni możliwa do samodzielnego przeprowadzenia przez przedsiębiorcę, pod warunkiem systematycznego podejścia i dokładności w przygotowaniu dokumentów. Organ administracji rozpatruje wniosek w terminie od jednego do trzech miesięcy, przy czym w przypadku kompletnej dokumentacji termin ten jest zazwyczaj znacznie krótszy.
Pamiętaj, że zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego to nie tylko formalność administracyjna, ale również dowód spełnienia wysokich standardów profesjonalizmu i odpowiedzialności wymaganych od przedsiębiorców transportowych. Prawidłowe przejście przez proces ubiegania się o zezwolenie stanowi fundament dla legalnej i stabilnej działalności w branży TSL.
#ZezwoleniePrzewoźnik #TransportDrogowy #LicencjaTransportowa #FirmaTransportowa #PrzewoźnikDrogowy #CertyfikatKompetencji #TSL
 |
 |
 |
